Team Moengo goes Moengo en Ricanau Mofo
Op Woensdag 23 februari was het zover, we vertrokken naar Moengo. Na een lekker ontbijt en een laatste plons in het zwembad van ons hotel, kwam Chico ons ophalen en reden we samen naar Moengo. Onderweg trakteerde hij ons op bara (een soort van hartige oliebol) en jalebi (een zoete snack).
Rond 13u kwamen we aan bij ons huisje voor de komende weken. De buitenkant was alvast heel gezellig. De verhuurder had voor onze aankomst de veranda roze geverfd, de verf was zelf nog nat. Chico gaf ons nog enkele wijsheden mee en liet ons dan achter voor de deur, waar met de verhuurder hadden afgesproken. Na vijf uur wachten op de verhuurder en een spelletje bonanza, konden we intrek nemen in ons klein stulpje (ohja, de bovenverdieping is niet van ons). Daar wachtte ons nog de boodschap dat er voorlopig geen wifi is. Hopelijk is dit probleem snel van de baan. Voor de online lessen en vergaderingen is dit nogal noodzakelijk.
Onze eerste nacht verliep nogal woelig. Vlak bij ons huis werd er tot 4u ’s nachts luide muziek gespeeld. De volgende dag hoorden we dat dit een overlijdensritueel was voor een vrouw uit onze straat die exact 6 weken gelden overleden was. Dit ritueel houden ze bij de Marrons één dag voor de begrafenis, 8 dagen na de begrafenis, 6 weken na de begrafenis en 6 maanden na de begrafenis.
Donderdag hadden we meteen ons eerste interview. We spraken af met Tresna Pinas in haar craftshop. Ze vertelde ons heel wat over Moengo, maar ook over wat er allemaal veranderd was sinds de vorige studenten van de UAntwerpen er waren. Uit het gesprek kwam al snel naar voor dat Covid-19 een enorme impact heeft gehad op Moengo. De scholen waren maanden aan een stuk dicht en online onderwijs was niet mogelijk. Ook moesten heel wat zaken hun deuren sluiten en toeristen zijn er ook al 2 jaar niet meer geweest. Volgens Tresna was er een duidelijke achteruitgang te merken door de pandemie.
Na ons gesprek met Tresna gingen we op verkenning in Moengo. We slenterden nog even door de straatjes van Moengodorp. Dat slenteren mag je heel letterlijk nemen, het was intussen middag en we liepen in de blake zon. In de namiddag gingen we opnieuw op verkenning. Deze keer bezochten we het oude stafdorp van Suralco, de waterkant en liepen we ook nog even langs Julianadorp. Moe van de dag wouden we vroeg in ons bed kruipen, maar dat was buiten onze verhuurder gerekend. ‘s Avonds zou hij een wifibox brengen naar ons huisje, maar na enkele uren wachten kropen we toch maar in ons bed. Om 4u ’s nachts schrokken we wakker van getik op ons raam. Daar stond hij dan, onze verhuurder, met een wifibox in zijn handen.
Vrijdag hadden we terug een drukke dag gepland. Na een administratieve voormiddag werden we opgehaald door Regonia Pinas van het ministerie van onderwijs in Marowijne. Samen met Jimmy (een van onze contactpersonen in Moengo) en Regonia trokken we naar Ricanau Mofo om de kapitein te ontmoeten. Het was een heel aangename ontmoeting. De kapitein kwam over als een heel wijze man die nog veel potentieel in zijn dorp zag, maar daarvoor moeten eerst enkele problematieken opgelost worden. Het dorp heeft de laatste jaren meer en meer last van overstromingen en erosie door de waterproblematiek. Ook zou er een afvalophaalsysteem op poten moeten worden gezet. We kregen ook nog een rondleiding van de kapitein en sloten deze af met een bezoek aan de plantenkassen.
