Grietjebie blijkt een pestkop te zijn...

Het is alweer enkele weken later sinds we nog eens ons schrijftalent bovenhaalden, foei. Wederom het bewijs dat we ons niet vervelen en de tijd hier letterlijk voorbijvliegt.

Waar waren we gebleven? O’ja, tijdens de eerste weken in Moengo hielden we ons voornamelijk bezig met de opkuis van het Beatrixtheater. Samen met geïnteresseerden en toevallige passanten konden we al een hele verandering verwezenlijken. Bomen werden gekapt, stof werd op hopen geveegd, steenpuin en andere verloren voorwerpen werden verwijderd uit het theater. Kinderen van de buurt kwamen uit curiositeit eens hun hoofdje binnensteken en keken vol bewondering naar het gebouw die zij nooit eerder konden bewonderen. Een volledig nieuwe plek, een ruimte die kon worden toegeëigend. Is dit mogelijks een nieuw keerpunt voor Moengo?

14 februari, de dag van de geliefden. Ook hier in Moengo is het een gekende traditie. Om 6u s ’ochtends (ja, de Moengonezen zijn altijd vroeg in de weer) werden we al overspoeld met leuke gif’s en lieve tekstjes. Fijn om wakker te worden op deze liefdevolle manier! We hadden die dag een activiteit georganiseerd voor de kinderen in het Beatrixtheater. R. Pinas, de oprichtster van Stichting Voor De Toekomst had enkele kinderen uit de Bambischool gevraagd of ze hieraan wilden deelnemen. Met vellen papier, een schaar en enkele stiften wandelden we naar het Beatrixtheater, onwetend wat er ons te wachten stond. We maakten het podium voor een laatste keer schoon en versierden het Beatrixtheater met hartvormige slingers en ballonnen. Twee oude autobanden werden gekuist en vormden zo de voet van onze toekomstige tafel. Een oude zware deur werd ruw afgeborsteld en legden we neer op de banden. Het is 16u, tijd om de kinderen te verwelkomen.

Nu is het 16u20, nog geen kinderen gezien. We vrezen er voor dat al ons werk voor niets is geweest, wat jammer. In de verte horen we geroezemoes, de eerste kinderen komen er aan, al een geluk! De opdracht? Plaats je hand op een gevouwen blad papier en knip deze net zo uit dat je een opening krijgt in de vorm van een hartje. Meer en meer kinderen kwamen aan of stonden van een afstandje mee te genieten. We moesten zelfs nog een geimproviseerde tafel bijplaatsen. Enkele meisjes vertelden ons dat zij graag willen dansen en zingen in het theater en indien ooit mogelijk er een film bezichtigen. Andere creatieve kinderen maakten dan weer een prachtige tekening van het gebouw. Verzadigd keerden we terug naar huis, wat een dag en wat een geslaagde activiteit!

De volgende ochtend werd mijn kamergenoot Ine opnieuw wakker door een geluid die Moengo domineert. ‘Grietjebieeee’, grietjebiee’. Ine draait haar hoofd. ‘Ohnee, niet weer dat beest’, roept ze gefrustreerd en legt haar hoofdkussen op haar oor. Ikzelf geniet ondertussen verder van zijn prachtige gezang. Het idee alleen al dat men de vogel vernoemt naar zijn zang is een hilarisch gegeven. Een minuut later verpest Ine haar oorverdovende wekker zijn prachtige loofzang, tijd om op te staan en een bezoek te brengen aan het commisariaat.

We trokken onze deftigste outfit aan. Lange broek, lange mouwen en onze sletsen (slippers, sloefen...) ruilden we in voor sneakers. Dit doe je uit respect als je gaat spreken met bevoegde personen. Na anderhalfuur wachten ontving de districscommissaris ons. We vertelden haar over de plannen en wat het theater naar de toekomst toe nodig heeft. Ze luisterde en vertelde ons dat ze haar best ging doen om het project te steunen. Laten we hopen...

‘Grietjebiee, grietjebieeeeee’. De volgende dag is opnieuw aangebroken. Om 7 uur vertrekken we met onze zwaar gevulde rugzak richting Clockhouse, waar je moet zijn indien je vervoer zoekt. Vandaag zouden we voor het eerst de staatsbus nemen richting Paramaribo. Drie plaatsen achteraan werden onder ons drietjes verdeeld. De bus was warm, vochtig en gezellig druk. Toch een ervaring die je eens moet meegemaakt hebben! Spannend, want dat weekend waren er voor het eerst rellen in de binnenstad. De demonstranten en inwoners zijn boos op de regering vanwege bezuinigingen en hoge inflatie in Suriname en lieten van zich horen. Het ging er blijkbaar heftig aan toe. Beter wegblijven van de binnenstad dus!

Aangekomen in Paramaribo konden we onze voeten even afkoelen in het zwembad met een cocktail in de hand, echt genieten met dat zonnetje op onze (tot nu toe niet gebruinde) snoet! Het genieten was van korte duur want team Moengo had alweer een nieuwe afspraak in de AdeKUScampus. Die avond werd een inleiding gegeven rond de invloed, opmars en verval van theaters in Paramaribo door verschillende proffen en kenners. Later die avond kregen wij ook de mogelijkheid om een korte presentatie te geven over het Beatrixtheater. Daarna leerden we nog enkele interessante mensen kennen en konden zelfs al een beetje geld inzamelen via onze zelfgemaakte collectorsbus.

De afgelopen dagen waren druk en veel tijd voor ontspanning was er niet. Ieder van ons had wel eens een momentje van ontmoediging, ook dat hoort erbij.

Ine zag het op enkele momentjes minder zitten. We wisten hoe laat het was als zij haar postuur liet zakken tot het dieptepunt. Haar remedie om er terug door te komen? Kattenvideo’s liefst zelfs nog in combinatie met capibara’s en fetakaas. Welja, ieder zijn remedie he!

Ook Charlotte had haar dieptepunt bereikt. Enkele dagen geleden kreeg ze te maken met een hardnekkige verkoudheid die haar bleef kwellen. Haar remedie? Steek propjes papier in je neus, zo vergeet je al je zorgen en is er niets aan de hand.

Ook ikzelf bleef niet gespaard van ellende. Enkele dagen later zou ik te maken krijgen met een stom voorval die mij letterlijk van het werk zou houden. Volg vooral onze blog als ik je in spanning kon brengen.

Om 7u30 is de volledige 'Suriname crew' wakker, het is druk. Binnen een uurtje vertrekken we naar overbridge resort waar we een volledige dag zouden uitrusten, zwemmen en eten. De weergoden waren ons niet gegund, gelukkig zijn we met een supertoffe bende en hebben wij helemaal geen zon nodig om ons te amuseren. Weer of geen weer, we gingen met enkelen het water in, dat stond vast. Zo gezegd zo gedaan. Zie ons stralen, dit hadden we allemaal even nodig.

‘Promoten van de totebag’, deze zin stond al enkele dagen op onze ‘to do list’. Vandaag maken we er absoluut werk van! Aangezien er in Moengo weinig middelen zijn voor de opknapping van het theater besloten we in België een inzamelactie te organiseren. Een ontwerp werd reeds gemaakt, een tekst werd geschreven en de promotiefoto’s werden op professionele wijze gemaakt. Voor slechts 15 euro kun je deze unieke totebag kopen en steun je ons project binnen het Beatrixtheater.

In de namiddag hadden we een laatste afspraak ingepland in Paramaribo vooraleer we de terugkeer maakten naar Moengo. Onze afspraak was een een oud-inwoner van Moengo die er destijds veel organiseerde en zich veel kon herinneren over die mooie tijd in zijn leven. Het gesprek gaf ons veel informatie en verduidelijkte de situatie in Moengo. Het is tijd om terug te keren naar Moengo. Tot snel!